فرمت OOXML که مایکروسافت برای فایل‌های آفیس استفاده می‌کند عمداً پیچیده طراحی شده است. این پیچیدگی هم نه به‌خاطر نیاز واقعی اسناد، بلکه برای سخت‌تر شدن سازگاری نرم‌افزارهای دیگر (از جمله لیبره‌آفیس) با این فرمت است!

برای مثال در XLSX (فرمتی که صفحه‌گستردهٔ اکسل از آن استفاده می‌کند) داده‌ها تکه‌تکه و پراکنده در چند فایل مختلف نگه‌داری می‌شوند. مثلاً متن‌ها در یک فایل جداگانه ذخیره می‌شوند و سلول‌ها فقط به شمارهٔ آن متن اشاره می‌کنند. حتی تاریخ‌ها هم به‌صورت عددی از یک تاریخ مرجع اشتباه (۲۹ فوریه ۱۹۰۰ که اصلاً وجود ندارد) ذخیره می‌شوند که خودش مشکل‌ساز است. در نتیجه ساختار فایلی که در ظاهر باید ساده باشد، در قالب OOXML بسیار مبهم، نامنظم و درهم است؛ یعنی کسی که بخواهد دقیقاً بفهمد چه چیزی کجاست، باید زمان و دانش نسبتاً بالایی داشته باشد.

این پیچیدگی پنهان به‌صورت زیرکانه‌ای کاربران را وابسته به نرم‌افزار مایکروسافت‌آفیس نگه می‌دارد، چون فهم و بازتولید کامل این فرمت برای نرم‌افزارهای غیرمایکروسافتی سخت است.